Johano de Brienne

Postenoj
Postenoj	reĝo vd

**Johano de Brienne**
Johano de Brienne
Persona informo
Naskiĝo	30-an de novembro 1157
Morto	23-an de marto 1237 (79-jaraĝa); en Konstantinopolo
Tombo	Baziliko Sankta Francisko el Asizo ; Foucarmont Abbey (en) vd
Ŝtataneco	Jerusalema reĝlando vd
Familio
Dinastio	Dinastio Brienne • County of Brienne vd
Patro	Erard II, Count of Brienne (en) vd
Patrino	Agnès of Montfaucon (en) vd
Gefratoj	William of Brienne (en) kaj Walter III, Count of Brienne (en) vd
Edz(in)o	Berengaria of León (en) (1223–); Stephanie of Armenia (en) (1214–); Maria of Montferrat (en) (1210–) vd
Infanoj	Jolanda de Jerusalemo; ( Maria of Montferrat (en) ); Louis of Brienne (en) ; ( Berengaria of León (en) ); John of Brienne (en) ; ( Berengaria of León (en) ); Marie of Brienne (en) ; ( Berengaria of León (en) ); Alphonso of Brienne (en) ; ( Berengaria of León (en) ) vd
Profesio
Okupo	reĝo de Jerusalemo vd
Postenoj
Postenoj	reĝo vd
vd	Fonto: Vikidatumoj
	v • d • r

Johano de Brienne (ĉ. 1170 - 27-an de marto 1237), ankaŭ konata kiel Johano la 1-a, estis reĝo de Jerusalemo de 1210 ĝis 1225 kaj latina imperiestro de Konstantinopolo de 1229 ĝis 1237. Li estis la plej juna filo de Erardo la 2-a de Brienne, riĉulo, nobelulo de Ĉampanjo. Johano, origine destinita al eklezia kariero, fariĝis kavaliro kaj posedis malgrandajn biendomojn en Ĉampanjo ĉirkaŭ 1200. Post la morto de sia frato, Valtero la 3-a, li regis la Distrikton de Brienne nome de sia pli malgranda nevo Valtero la 4-a (kiu vivis en suda Italio).

La baronoj de la Regno de Jerusalemo proponis, ke Johano edziĝu kun sia reĝino, Maria. Kun la konsento de Filipo la 2-a kaj de la papo Inocento la 3-a, li forlasis Francion direkte al la Sankta Lando kaj edziĝis al la reĝino; la paro estis kronita en 1210. Post la morto de Maria en 1212 Johano administris la regnon kiel reganto por sia infana filino, Jolanda de Jerusalemo; influa sinjoro, Johano la 1-a provis forpeli lin. Johano estis gvidanto de la Kvina Krucmilito. Kvankam lia pretendo je supera komandado de la krucmilita armeo neniam estis agnoskita unuanime, lia rajto regi en Egiptio estis konfirmita baldaŭ post kiam la urbo falis antaŭ la krucmilitistoj en 1219. Li postulis la Armenan reĝlandon de Kilikio nome de sia dua edzino, Stefania, en 1220. Post kiam Stefania kaj ilia infana filo mortis tiun jaron, Johano revenis al Egiptio. La Kvina Krucmilito finiĝis en fiasko en 1221.

Johano estis la unua reĝo de Jerusalemo kiu vizitis Eŭropon (Italio, Francio, Anglio, Leono, Kastilio kaj Germanio) por serĉi helpon por la Sankta Lando. Li donis sian filinon en geedzeco al la imperiestro de la Sankta Romia Imperio, Frederiko la 2-a en 1225, kaj Frederiko metis finon al la rajto de Johano en la reĝlando de Jerusalemo. Kvankam la papoj provis persvadi Frederikon restarigi la reĝlandon al Johano, la Jerusalemaj baronoj rigardis Frederikon kiel sian laŭleĝan reganton. Johano administris papajn potencojn en Toskanio, iĝis la estro de Peruĝo kaj estis komandanto de la armeo de Gregorio la 9-a dum la milito de Gregorio kontraŭ Frederiko en 1228 kaj 1229.

Li estis elektita imperiestro en 1229 kiel la plej granda kun-reganto (kun Baldueno la 2-a) de la Latina Imperio, kaj estis kronita en Konstantinopolo en 1231. Johano la 3-a Vatatzes, imperiestro de Niceo, kaj Ivan Asen la 2-a de Bulgario okupis la lastajn latinajn teritoriojn en Trakio kaj Malgranda Azio, sieĝante Konstantinopolon frue en 1235. Johano ĉefgvidis la defendon de sia ĉefurbo dum la plurmonata sieĝado, kun la sieĝantoj retiriĝante nur post kiam Godofredo la 2-a kaj kunigitaj flotoj de italaj urboj venkis sian floton en 1236. La sekvan jaron Johano mortis kiel franciskana monaĥo.